Η ταινία Never let me go αποτελεί ανεξάρτητη Βρετανική παραγωγή, με δυνατό casting, ένα ασυνήθιστο σενάριο και μια εξαιρετικά υποβλητική ατμόσφαιρα αλλά και σκηνοθεσία. Είναι μάλλον ένα δράμα επιστημονικής φαντασίας, μοιάζει τοποθετημένο στη δεκαετία του ΄50, σε μια εναλλακτική πραγματικότητα.
Πραγματικά ΜΗΝ ψάξετε παραπάνω πράγματα για την υπόθεση. Θα σας "χαλάσει" την έκπληξη. Γιατί το πρώτο συγκινησιακό σοκ ήταν για μένα, όταν κατάλαβα τι γίνεται - κι αυτό συμβαίνει σχετικά στην αρχή. Από 'κει και πέρα σε καθηλώνει με τις ερμηνείες, τη φωτογραφία και τον αργό βηματισμό προς το αναπόφευκτο...
Η ατμόσφαιρα της ταινίας σε κάνει να αναρωτιέσαι αν είναι βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα, που απλώς έτυχε εσύ να μη γνωρίζεις... (Σκηνοθεσία και Παραγωγή δίνουν ρέστα...)
Το τέλος τόσο απρόβλεπτο όσο και εξαιρετικά αναμενόμενο. Το άλλο τέλος που περιμένεις, αμερικανοτραφή κινηματογραφοφάγε, απλώς δεν θα έρθει...Τα δάκρυα δεν μπορούν να συγκρατηθούν...
Συγκινητικές ερμηνείες κι από τους τρεις πρωταγωνιστές:
Carey Mulligan: μια γλύκα που θέλεις να την έχεις αγκαλιά, να της χαϊδεύεις τα μαλλιά, να τη γεμίζεις φιλιά, να της πάρεις με τα ακροδάχτυλα τα δάκρυα απ΄τα μάτια, να μην πονάει άλλο πια,
Andrew Garfield: τόσο λεπτή η ερμηνεία του - χαζούλη μου!
Keira Knightley: Αποκάλυψη! Δεν την αναγνώριζα. "Είναι. Μα δεν μπορεί! Κι όμως, είναι ΑΥΤΗ!"
Η ταινία δεν τελειώνει. Συνεχίζεται στο μυαλό και την καρδιά...
Και είμαι βέβαιος πως στον ευαίσθητο θεατή θα έχει πάντα μια θέση εκεί...
Αόρατες λέξεις
ΑπάντησηΔιαγραφήΈτσι γράφω για Σένα και για μένα:
Στο τζάμι της βροχής,
τις λέξεις πνίγουν οι σταγόνες.
Στο νοτισμένο χώμα,
τις λέξεις ποδοπατάει τ'αλαφιασμένο άλογο.
Στην άμμο της χειμωνιάτικης ακρογιαλιάς,
τις λέξεις ρουφάει τ' ασταμάτητο κύμα.
Στη χαμένη μποτίλια του ναυαγού,
τις λέξεις τραβάει ο ωκεανός.
Στο βράχο που σκαρφάλωσα,
τις λέξεις λειαίνει ο ήλιος.
Στο χιόνι τ'απάτητο,
τις λέξεις καλύπτει τρυφερά λευκό σεντόνι μην κρυώσουν.
Στους τοίχους των graffiti,
τις λέξεις χωνεύουν τα σπρέυ των δρόμων.
Στο μεγάλο πανό από 'κει που περνάς,
τις λέξεις διασκορπίζει ο βοριάς.
Στο αυτοκίνητο της πρώτης μου βόλτας,
τις λέξεις σκεπάζει η σκόνη.
Στη σκουριασμένη λαμαρίνα του παλιού ναυάγιου,
τις λέξεις αγκαλιάζει το αίμα απ'τα χέρια μου.
Στα χαρτιά που ποτέ δε θα δεις
τις λέξεις ξεσκίζω σπαρακτικά, όπως την καρδιά μου.
Έτσι γράφω για Σένα...
Για να μην καταλάβεις,
για να μη νιώσεις,
για να διαβάζεις μόνο τους άλλους,
για να μην υπάρχω για Σένα,
για να μην υπάρχω χωρίς Εσένα.
thn exw dei authn tn tainia ! pl wraia einai! keira knightley <3 !
ΑπάντησηΔιαγραφήauto to poihma poianou einai kurie nikolaidh?
ΑπάντησηΔιαγραφήSe euxaristw pou to les "poihma" k gia ta kala sou logia sto sxoleio. As poume oti grafw, pote-pote, anohsies... Fysika dn ta blepei kaneis. dn a3izei ton kopo. As poume, omws, oti auto einai ena "poihma" pou prospa8ei na perigrapsei thn autoanairesh twn grafomenwn. Dhmosieuthke edw san mia apanthsh sto allo (sto post ths Iliadas, ekei emeina anwnymos...), alla kai gia ena logo akoma: apeu8ynetai se apodekth pou dn 8a to diabasei pote! Se euxaristw k pali pou asxolh8hkes.
ΑπάντησηΔιαγραφή