Τα άλογα του Αχιλλέως, Κ.Π. ΚΑΒΑΦΗΣ

Σας το διάβασα με αφορμή το τέλος της "Π" και απάντησα με συναισθηματική φόρτιση στο "πείραγμα" του Φοίβου για τον Καβάφη. Έκρηξη που δικαιολογείται, εν μέρει γιατί ο συμπατριώτης μου (Αλεξανδρινός) κατέχει στην καρδιά μου το θρόνο της ποίησης και εν μέρει επειδή ένιωσα πως κατασυκοφαντείται - για άλλη μια φορά. Κι είναι η συκοφαντία το πιο ύπουλο όπλο του δειλού (η λάσπη θα στεγνώσει κι εγώ θα τιναχτώ. Τη σκόνη και τις αράχνες απ' την καρδιά σου να δω μόνο πώς θα διώξεις... Χ.Ν.)

Σας είπα από μνήμης και λίγο από το "Όσο μπορείς". Ακολουθούν και τα δύο, με την ευχή κάποτε στη ζωή σας να συναντήσετε το μεγάλο Αλεξανδρινό...

Τα άλογα του Αχιλλέως

Τον Πάτροκλο σαν είδαν σκοτωμένο,
που ήταν τόσο ανδρείος, και δυνατός, και νέος,
άρχισαν τ' άλογα να κλαίνε του Αχιλλέως·
η φύσις των η αθάνατη αγανακτούσε
για του θανάτου αυτό το έργον που θωρούσε.

Τίναζαν τα κεφάλια των και τες μακρυές χαίτες κουνούσαν,
την γη χτυπούσαν με τα πόδια, και θρηνούσαν
τον Πάτροκλο που ενοιώθανε άψυχο -αφανισμένο-
μιά σάρκα τώρα ποταπή -το πνεύμα του χαμένο-
ανυπεράσπιστο -χωρίς πνοή-
εις το μεγάλο Τίποτε επιστραμένο απ' την ζωή.

Τα δάκρυα είδε ο Ζεύς των αθανάτων
αλόγων και λυπήθη. «Στου Πηλέως τον γάμο»
είπε «δεν έπρεπ' έτσι άσκεπτα να κάμω·
καλύτερα να μην σας δίναμε άλογά μου
δυστυχισμένα! Τι γυρεύατ' εκεί χάμου
στην άθλια ανθρωπότητα πούναι το παίγνιον της μοίρας.

Σεις που ουδέ ο θάνατος φυλάγει, ουδέ το γήρας
πρόσκαιρες συμφορές σας τυραννούν. Στα βάσανά των
σας έμπλεξαν οι άνθρωποι». -Όμως τα δάκρυά των
για του θανάτου την παντοτεινή
την συμφοράν εχύνανε τα δυό τα ζώα τα ευγενή.

Όσο μπορείς

Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.
Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ' εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ως που να γίνει σα μια ξένη φορτική.