You will never know... that I follow

IMANY  - YOU WILL NEVER KNOW

It breaks my heart 'cos I know you're the one for me
Don't you feel [?] they're never had a story obviously
To never be

You would never know
I would never show
What I feel what I need from you no
You would never know
I would never show
What I feel What I need from you

[?] every smiles come my reality irony
You won't find out what is being killing me
Can't you see me, can't you see

You would never know
I would never show
What I feel What I need from you no no
You would never know
I would never show
What I feel What I need from you
You would never know
I would never show
What I feel What I need from you

No no no no you'll never know
No no no no you'll never know
No no no no 
love me love me love me love me no

You would never know
I would never show no no no
What I feel What I need from you no no no
You would never know
I would never show no no no
What I feel What I need from you no.


---------------------------------------------------------------




U 'll never know cz you don't wanna know
U 'll never know cz you choose not to see
U 'll never know cz you 're "gone"...


Wish I could get over U but...


I, I follow, I follow you deep sea baby

Αν και ακούγεται πολύ σε remix, θεωρώ το clip του original εξαιρετικό!


Και το remix -->

Lykke Li – I Follow Rivers 

Oh I beg you, can I follow
Oh I ask you why not always
Be the ocean where unravel
Be my only, be the water and I’m wading
You’re my river running high, run deep run wild

[Chorus]
I I follow, I follow you deep sea baby
I follow you
I I follow, I follow you, dark boom honey
I follow you

He a message, I’m the runner
He’s the rebel, I’m the daughter waiting for you
You’re my river running high, run deep run wild

[Chorus]
I I follow, I follow you deep sea baby
I follow you
I I follow, I follow you, dark boom honey
I follow you

You’re my river running high, run deep run wild
I, I follow, I follow you deep sea baby,
I follow you
I, I follow, I follow you, dark boom honey,
I follow you
I, I follow, I follow you deeps sea baby,
I follow you
I, I follow, I follow you, dark boom honey,
I follow you

[Repeat till end]
I, I follow, I follow you deeps sea baby,
I follow you
I, I follow, I follow you, dark boom honey,
I follow you

Back 2 sch00L

  Από τις 25/8 που είμαι στο σχολείο μια ευχή αντηχεί: "Καλή Χρονιά!" και η άλλη που δε μου αρέσει καθόλου: "Καλό χειμώνα" ή, πιο στρογγυλεμένη, "Καλό φθινόπωρο".
Καμιά σχολική  χρονιά, όμως, και κανένας "χειμώνας" δε νοείται χωρίς εσάς, τα παιδιά μας. Κι είναι αλήθεια πως, παρά τη "γκρίνια" που με περιμένει ("γιατί είμαι σ' αυτό το τμήμα;" "γιατί δεν έχω - ή έχω - αυτούς τους καθηγητές;"), ανυπομονώ να σας δω. Πιο πολύ βέβαια τα "δικά μου", την "Τρίτη μου", τα τελειόφοιτά μου!
  Αλήθεια, πόσο γρήγορα πέρασε ο καιρός... Σαν χτες ήταν που ο "κακός μαύρος καθηγητής φιλολογίας" έμπαινε στην ΣΤ', για να δώσει γνωριμία στα "μικρά του" και, μέχρι να ανοιγοκλείσει τα μάτια του, θα τα αποχαιρετάει στο χορό της αποφοίτησης...
  Ξέρω πως αρκετοί από σας θα χαρείτε που θα με δείτε, άλλοι όχι κι άλλοι θα κρυφτείτε (αφού το "ΟΥΦ! Ευτυχώς δεν τον έχουμε!" θα προηγηθεί).
  Είχα από το Μάιο αποχαιρετήσει όσους δεν θα είναι μαζί μας. Προστέθηκαν λίγοι ακόμη. Να έχουν καλή τύχη, όλα τα καλά στο δρόμο τους και να ξέρουν πως θα έχουν πάντα την αγάπη μας! Και ποιος ξέρει μπορεί οι δρόμοι μας να ξανανταμώσουν... Είχα αποχαιρετήσει και το "2 μου". Έφυγε κι αυτό. Οριστικά. Τίποτα δεν έμεινε ίδιο. Όπως σας είχα υποσχεθεί. Απλώς κράτησα για πάντα αυτό το α2 και το β2 μέσα μου και - έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα - με κράτησε κι αυτό  κι έπειτα έσβησε... (τσααακ στη μέση!)
  Τουλάχιστον ελπίζω να χαρούν τα τμήματα που θα με έχουν - εγώ πάντως χαίρομαι και για τα ταξίδια που θα κάνουμε στον ιστορικό χωρο-χρόνο αλλά και για τη βάρκα της λογοτεχνίας και της γλώσσας, με την οποία θα ξανοιχτούμε στα πελάγη των προβληματισμών και των συναισθημάτων. Κι ανυπομονώ να κάνουμε μαζί τον αξεπέραστο Παπαδιαμάντη και τους "χαμένους του Έρωτες"...

Ας πέσω κι εγώ στην παγίδα: ΚΑΛΗ ΣΧΟΛΙΚΗ ΧΡΟΝΙΑ!

ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ!

Να ξεκουραστείτε και να διασκεδάσετε!
Να προσέχετε τον εαυτό σας πολύ-πολύ-πολύ!
                         missing U already...
                                         <3

                                       

Όσα αντίο μας μένουν...

Στη Χρύσα, την Καρολίνα, τον Αντώνη, τη Χριστίνα, το Γιώργο και τ' άλλα παιδιά...
Και - πώς να γίνει αλλιώς; - στο β2 "...μου"

Πανελλήνιες Εξετάσεις: Θέματα Νεοελληνικής Γλώσσας 2011

  ΚΕΙΜΕΝΟ

Είναι δεδομένο ότι το διαδίκτυο έφερε μια πιο ισότιμη πρόσβαση στη γνώση. Ζούμε ένα κύμα εκδημοκρατισμού της γνώσης. Παλιότερα, για να δει κανείς τη βιβλιοθήκη του Κέμπριτζ, έπρεπε να ταξιδέψει χιλιάδες χιλιόμετρα. Σήμερα, μπορεί να βρει τα βιβλία της από το γραφείο του. Παλιότερα, έπρεπε να έχει κάποιος λεφτά για να παρακολουθήσει μαθήματα του ΜΙΤ1. Σήμερα, έρχονται διαδικτυακά στο σπίτι του.

Σ’ αυτόν τον υπαρκτό εκδημοκρατισμό της γνώσης ορθώνονται τρεις γκρίνιες. Η μία είναι η άρνηση της τεχνολογίας, εξαιτίας των πιθανών κινδύνων που έχει η ανάπτυξή της. Ο Πολ Βιρίλιο, για παράδειγμα, έγραψε την «Πληροφοριακή Βόμβα». Είναι σίγουρος ότι η κοινωνία της γνώσης ενέχει κινδύνους, αλλά άγνωστους. Δεν τους ξέρει, αλλά...υπάρχουν. Η δεύτερη γκρίνια έχει να κάνει με τα «παιδάκια της Αφρικής». Το ακούμε για κάθε νέα τεχνολογία: «Τι να το κάνω εγώ το εμβόλιο για το Αλτσχάιμερ2, όταν τα παιδιά της Αφρικής δεν έχουν ούτε ασπιρίνη για τον πυρετό;». Το επιχείρημα έχει εν μέρει λογική. Πραγματικά «τι να το κάνεις το εμβόλιο για το Αλτσχάιμερ, αν δεν έχεις Αλτσχάιμερ;». Αν όμως αποκτήσεις, το πρώτο που ξεχνάς είναι τα «παιδάκια της Αφρικής».

Η τρίτη γκρίνια έχει να κάνει με το διαβόητο «ψηφιακό χάσμα». Βέβαια, καμιά τεχνολογία, καμιά επιστημονική επανάσταση δεν διαχέεται αμέσως σε όλη την υφήλιο. Ο Γουτεμβέργιος τύπωσε την πρώτη Βίβλο το 1455· ωστόσο στην Ελλάδα η τυπογραφία ήρθε στις αρχές του 19ου αιώνα. Όσο για το τυπωμένο βιβλίο, ακόμη πασχίζουμε να γίνει κτήμα του ελληνικού λαού. Το σημαντικό, όμως, είναι ότι η επανάσταση έγινε και ακόμη προχωρεί. Εξάλλου, αυτοί που μιλούν για ψηφιακό χάσμα στην Αφρική πρέπει να αναλογιστούν ποιο είναι το τυπογραφικό χάσμα του δυτικού κόσμου με την Αφρική.

Πολύ περισσότεροι άνθρωποι μπορούν να μετέχουν ισότιμα στην κοινωνία της γνώσης και πλέον όχι μόνον ως αναγνώστες, αλλά και ως συγγραφείς. Στον κυβερνοχώρο, οικονομικά και τεχνολογικά, όλοι βρίσκονται στο ίδιο σημείο εκκίνησης. Στο διαδίκτυο, το άρθρο ενός δημοσιογράφου είναι εξίσου προσβάσιμο με το άρθρο ενός πιτσιρίκου. Δηλαδή, τα δίκτυα επικοινωνιών ισοπεδώνουν παλιές ιεραρχίες της βιομηχανικής κοινωνίας και απομένει να δούμε αν θα συνθέσουν νέες. Στον κυβερνοχώρο λειτουργεί καθένας σύμφωνα με τις ανάγκες του και τις δυνατότητές του. Αυτό όμως δημιουργεί έναν κατακερματισμό της εμπειρίας που τρομάζει πολλούς. Η κοινότητα χρειάζεται την κοινή εμπειρία για να είναι κοινότητα. Από την άλλη, όλη αυτή η πληθώρα διαθέσιμων πληροφοριών μετατρέπεται σε άγχος. «Πληροφοριακό άγχος» το ονομάζουν κάποιοι ψυχολόγοι: «να προλάβω να δω το ένα, να διαβάσω το άλλο, να μη χάσω το τρίτο, ώστε να μην είμαι εκτός θέματος και εκτός της κοινότητας όπου ζω και λειτουργώ». Αυτό το άγχος είναι λογικό να υπάρχει και να μεγεθύνεται, όσο μεγαλώνει το ποσό των πληροφοριών που όλοι έχουμε διαθέσιμες.

Όλα αυτά είναι πραγματικά, αλλά το ίδιο θα έλεγε κι ένας μοναχός του Μεσαίωνα βλέποντας την πλημμύρα των αιρετικών κειμένων που άρχισαν να βγαίνουν από τις τυπογραφικές μηχανές. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η πληροφορική επανάσταση είναι σε μετάβαση και κάθε επανάσταση σε μετάβαση διασπείρει σύγχυση. Το παλιό δεν έχει πεθάνει και το καινούριο δεν έχει γεννηθεί.

Πάσχος Μανδραβέλης. Από τον ημερήσιο τύπο (διασκευή).

1. ΜΙΤ: Τεχνολογικό Ινστιτούτο Μασαχουσέτης.
2. Αλτσχάιμερ: Νόσος με κυριότερο σύμπτωμα την απώλεια της μνήμης.



A1. Να γράψετε στο τετράδιό σας την περίληψη του κειμένου που σας δόθηκε. (100-120 λέξεις)
                                                                                                       Μονάδες 25
Β1. «Η κοινότητα χρειάζεται την κοινή εμπειρία για να είναι κοινότητα». Να αναπτύξετε σε μία παράγραφο 60 - 80 λέξεων το περιεχόμενο της παραπάνω περιόδου.
                                                                                                      Μονάδες 10
Β2. α) Να αναφέρετε δύο τρόπους ανάπτυξης της δεύτερης παραγράφου. («Σ’ αυτόν τον υπαρκτό [...] με την Αφρική»). (Μονάδες 4)
β) Να βρείτε τη δομή της ίδιας παραγράφου. (Μονάδες 3)
                                                                                                       Μονάδες 7
Β3. α) Να αιτιολογήσετε τη χρήση των εισαγωγικών στις παρακάτω περιπτώσεις:
«Πληροφοριακή Βόμβα»
«Τι να το κάνω εγώ το εμβόλιο για το Αλτσχάιμερ, όταν τα παιδιά της Αφρικής δεν έχουν ούτε ασπιρίνη για τον πυρετό;»
«Πληροφοριακό άγχος»
(Μονάδες 3)
β) Να βρείτε στο κείμενο πέντε παραδείγματα μεταφορικής λειτουργίας της γλώσσας. (Μονάδες 5)
Μονάδες 8
Β4. α) Να γράψετε από ένα συνώνυμο για καθεμιά από τις παρακάτω λέξεις του κειμένου:
πιθανών, ξεχνάς, κατακερματισμό, μετατρέπεται, διασπείρει. (Μονάδες 5)
β) Να γράψετε από ένα αντώνυμο για καθεμιά από τις παρακάτω λέξεις του κειμένου:
υπαρκτό, άρνηση, σίγουρος, προσβάσιμο, λογικό.
(Μονάδες 5)
                                                                                                 Μονάδες 10

Γ1. Ως ομιλητής σε ημερίδα που οργανώνει το σχολείο σου με θέμα τη χρήση του διαδικτύου, να αναπτύξεις τις απόψεις σου σχετικά με τις υπηρεσίες που προσφέρει το διαδίκτυο στη διάδοση της γνώσης, καθώς και τους τρόπους με τους οποίους μπορεί αυτό να αξιοποιηθεί δημιουργικά στο πλαίσιο του σχολείου. (500-600 λέξεις)
                                                                                                 Μονάδες 40
ΟΔΗΓΙΕΣ (για τους εξεταζομένους)
1. Στο τετράδιο να γράψετε μόνο τα προκαταρκτικά (ημερομηνία, εξεταζόμενο μάθημα). Να μην αντιγράψετε τα θέματα στο τετράδιο.
2. Να γράψετε το ονοματεπώνυμό σας στο πάνω μέρος των φωτοαντιγράφων αμέσως μόλις σας παραδοθούν. Δεν επιτρέπεται να γράψετε καμιά άλλη σημείωση. Κατά την αποχώρησή σας να παραδώσετε μαζί με το τετράδιο και τα φωτοαντίγραφα.
3. Να απαντήσετε στο τετράδιό σας σε όλα τα θέματα.
4. Να γράψετε τις απαντήσεις σας μόνο με μπλε ή μόνο με μαύρο στυλό.
5. Κάθε απάντηση τεκμηριωμένη είναι αποδεκτή.
6. Διάρκεια εξέτασης: τρεις (3) ώρες μετά τη διανομή των φωτοαντιγράφων.
7. Χρόνος δυνατής αποχώρησης: 10.00 π.μ.

Εξετάσεις 2011: Απορίες, προβληματισμοί κλπ.

     Εδώ μπορείτε να διατυπώνετε ερωτήσεις, απορίες κι ό,τι άλλο θέλετε σχετικά με τις εξετάσεις.
Καλή δύναμη, καλό κουράγιο και άριστα αποτελέσματα!


ΥΓ. Ό,τι κι αν λέω, οι άδειοι διάδρομοι, οι κενές τάξεις και το σιωπηλό γραφείο δεν αντέχονται.
Missing U already... :(

Έφυγε ο Καλός μας Άνθρωπος...

 
  Πρωτοπόρος, ανιδιοτελής, μοναχικός καβαλάρης στο ατίθασο άτι της ανεξάρτητης από δημόσιες σχέσεις Τέχνης. Συνώνυμος του αυθεντικού γέλιου και της ατόφιας συγκίνησης.
Μα πάνω απ' όλα ΑΝΘΡΩΠΟΣ! Ο δικός μας Άνθρωπος. Εκεί ψηλά θα γελάσουν πολύ! Εμείς που σήμερα κλαίμε - ναι, Θανάση, το κατάφερες κι αυτό - δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ και πάντα θα καταφεύγουμε στο φάρμακο της ψυχής, που μας χάρισες. Και θα νιώθουμε πάντα παιδιά που ξεκαρδίζονται και "κρατάνε την κοιλιά τους" από τα γέλια. Τόσα χρόνια μετά... ακριβώς το ίδιο! Έφυγες, αλλά μας χάρισες το αιώνιο παιδί μέσα μας. Έφυγες, αλλά κέρδισες την αιωνιότητα. Να σου δώσει ο Θεός τόση χαρά εκεί πάνω όση έδωσες και θα δίνεις σε όλους μας. Άλλωστε εσύ ξέρεις: μπορεί να γελάσει με την καρδιά του μόνο όποιος μπορεί να πονέσει πολύ! Κι εσύ πόνεσες τον απλό άνθρωπο, πόνεσες για την αδικία, πόνεσες για την κακία. Σε ευχαριστούμε για όλα!

Υ.Γ. Ας μας επιτρέψεις να σε θεωρούμε λίγο πιο δικό μας, γιατί ήσουν Φαληριώτης, μοναχοπαίδι και γιατί  πλήρωσες κι εσύ, όπως κι ο πατέρας σου, τα πολιτικά σου φρονήματα ("διακοπές" στη Μακρόνησο). Καλό ταξίδι!

Θα είμαι εκεί...

   Ένας περίεργος εσωτερικός "διάλογος" στις δημοσιεύσεις του blog - που αραίωσαν, όπως είχα υποσχεθεί, μέχρι να σβήσουν εντελώς, όπως όλες οι θύμησες που ατονούν με τον καιρό.
"Πριν το τέλος", "Δεν υπάρχω", "Δεν είσαι εδώ", "Θα είμαι εκεί".
Υπαρκτικά ρήματα, ο τόπος κι ο χρόνος:
υπάρχω - δεν υπάρχεις, δεν είσαι - άρα δεν είμαι, εγώ εδώ - Εσύ εκεί, η αρχή - το τέλος μας...
Το μαζί - το χώρια
Το Δύο που δεν έγινε ποτέ - το απελπιστικά μόνο του Ένα.



Θα είμαι εκεί      
 
Στίχοι: Γιάννης Μαύρος
Μουσική: Λαυρέντης Μαχαιρίτσας
Πρώτη εκτέλεση: Λαυρέντης Μαχαιρίτσας

Θα είμαι εκεί
στις πιο κρυφές διαδρομές σου... θα είμαι εκεί
Θα είμαι εκεί
μικρές ρωγμές απ'τις στιγμές σου, θα είμαι εκεί
Στην καθημερινότητα σου σκόνη απ'τα αστέρια στα μαλλιά σου...θα είμαι εκεί
Και ας λες πως θες να μ'αποφύγεις
στα αδιέξοδα που καταλήγεις... θα είμαι εκεί
Στα τόσα έξοδα του μήνα
λιμάνι μέσα στην Αθήνα... θα είμαι εκεί

Θα είμαι εκεί
αόρατος δεν θα με βλέπεις... θα είμαι εκεί
Θα είμαι εκεί
στα ασήμαντα που παραβλέπεις... θα είμαι εκεί
Θα σ'αγκαλιάζω δίχως χέρια
φεγγάρι μεσ΄τα μεσημέρια... θα είμαι εκεί
Όταν θα βγαίνεις μ'άλλους τύπους
μεσ'της καρδούλας σου τους χτύπους... θα είμαι εκεί
Στα τόσα έξοδα του μήνα
λιμάνι μέσα στην Αθήνα... θα είμαι εκεί




Υ.Γ. (όχι που δεν θα κανιβάλιζα κι αυτό το τραγουδάκι...)

Θα είμαι εκεί
παράφορος κι εγκλωβισμένος
χωρίς γιατί
θα είμαι εκεί
στην τελευταία καληνύχτα
κι ας μην φανείς
θα είμαι εκεί
να Σε ακούω να φωνάζεις
"Μην ξαναρθεί!"
θα είμαι εκεί
κι ας μην ακούς ποτέ τι λέω
σα να μη θέλω πια να ξέρω
πόσο για μένα μπορείς να είσαι σκληρή
θα είμαι εκεί
καταραμένος από Σένα
στο αδιέξοδο του "τέρμα!"
το κλωτσημένο, πατημένο σου γατί...

Δεν υπάρχω...

  Κάναμε ένα λογοπαίγνιο και σας είπα δυο στίχους από ένα αγαπημένο με την υπογραφή... Βασιλάκης.
Μάλλον δεν καταλάβατε γιατί μίλαγα, οπότε για όποιον... Να το τραγούδι σε στίχους της απίστευτης και αγαπημένης Λίνας.
Φυσικά η σημασία του ρήματος είναι η κυριολεκτική (;), αν και η τελευταία στροφή ταιριάζει και σ' αυτό που λέτε!

Μουσική: Chris De Burgh
Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Πρώτη εκτέλεση: Βασίλης Παπακωνσταντίνου


Ήταν λέει σα να μάκραινε ο δρόμος
Περπατούσες κι είχε πέσει η βραδιά
Και στο πλάι σου εγώ με το βήμα μου αργό
Σε κρατούσα αγκαλιά, μα δε σε είχα

Σου μιλούσα προχτές όλη νύχτα
Κι εσύ μ' άκουγες ίσκιος κρυφός
Κι όπως μπαίνει η φωνή μες στου τρόμου τη σκηνή
Μου 'πες: «Σβήσε το φως. Καληνύχτα.»

Σαν γυαλί μες στο χέρι της πόλης
Τα φιλιά μου ματώνω όπου βρω
Τα μεσάνυχτα εγώ σε σκοτώνω και ζω
Μα από κάπου μακριά η φωνή σου ξανά
να μου λέει: "Είμαι εδώ, μα δε σε βρήκα"

Στο χέρι μου εσύ σαν σημαιάκι που νικάει
Μαργαρίτα από νέον μ' αγαπάει και με σκορπάει
Και σκιές κοριτσιών σαν κι εσένα μου γελούν
Μόλις πάρει να χαράξει τρεις φορές θα μ' αρνηθούν

Δεν υπάρχω, δεν υπάρχω, δεν υπάρχω.
Δεν υπάρχω κι είμαι εδώ.

Πατάω -δες- στο ηλεκτροφόρο σου σκοινί
Με το όχι σου για δίχτυ σε μια πίστα αδειανή
Και αυτά τα μάτια που με πάνε στο κενό
Όλη νύχτα τα πληρώνω πριν χαράξει στα χρωστώ

Δεν υπάρχεις, δεν υπάρχεις, δεν υπάρχεις
Δεν υπάρχεις κι είσαι εδώ

Things ain't like they used to be...

  Είναι πια οι "εκδρομές" (=μορφωτικές) μαζί σας όλο και πιο λίγες - λόγω υποχρεώσεων και αναγκαστικής παραμονής στο σχολείο. Κι έτυχε να μη γνωρίζω ούτε ποια τμήματα θα "συνόδευα", αφού είχα την προηγούμενη μέρα μια αναποδιά. Όταν είδα το πρωί την κατάσταση, ήταν αργά. Ήθελα να χαρώ, μα δεν μπορούσα, αφού ήξερα καλά ότι θα πίστευαν πως εγώ το είχα κανονίσει. Και φυσικά όσους όρκους και να πάρω... μάταιο. Τέλος πάντων, αθεράπευτα εκδρομικός και υπερβολικά καλομαθημένος από την αγάπη των παιδιών μου όλα αυτά τα χρόνια, είπα "θα περάσουμε καλά!". Και ο δρόμος  ήταν με τραγούδια και γέλια σπαρμένος, με πειράγματα και αστεία. Μέχρι την επιστροφή, όταν υπέκυψα στην "αγάπη" κι όχι στον εγωισμό.
Ναι - δεν είχα ξανακούσει ποτέ το Ωχ! της αγανάκτησης που ανέβαινα σ' ένα σχολικό. Μέχρι σήμερα μόνο φωνές ενθουσιασμού και εκδηλώσεις χαράς που "είσαστε μαζί μας!".
Όχι - ποτέ δεν κάθομαι μπροστά, αλλά πίσω με τα παιδιά "μου" (ρωτήστε, αν ξεχάσατε τόσο γρήγορα...).
Ναι - πάντα περνάω τέλεια μαζί σας και νόμιζα πως κι εσείς το ίδιο...
Κι έφυγα. Και κάθησα μπροστά. Και ακόμα και το βλέμμα μου προς τα πίσω ήξερα πως ενοχλούσε.
Νιώθουν όλοι έτσι; Όχι και το ξέρω. Άλλωστε κάποιοι που νοιάζεστε σπεύσατε να μου μιλήσετε και να έρθετε μπροστά.
Θα έπρεπε να με πειράξει; Μάλλον όχι. Μα... τέλος πάντων.
(Απλώς είναι τόσο "κοντά" η επιστροφή από τη Μονεμβασιά...)

Πάντως, γενικά πέρασα πολύ ωραία κι αν το τίμημα είναι από εδώ και μπρος αυτό, τότε είμαι έτοιμος να το καταβάλλω.

Υ.Γ. 1 Εύα μου, σε ευχαριστώ για τα τραγούδια σου, για τα αστεία σου και... που "καταλαβαίνεις".
 2 Valerie m, πέρασε πολύ ώρα, για να καταλάβω με τι γέλαγες... (Εεεμμμ! Τι να πω; Καλά που δεν είδες πόσο κοκκίνησα, όταν το κατάλαβα!)
 3 Ευχαριστώ και Εσένα για την κάρτα που μου "πρόσφερες". Προφανώς τα έχεις καταλάβει ΟΛΑ! (... Και καλά! Δηλ. Σε ευχαριστώ που... δεν έχεις καταλάβει ΤΙΠΟΤΑ!)
4 Υπόσχεση: στη Σύρο - πρώτα ο Θεός - όπως με θέλουν αυτοί που με αγαπούν κι όπως δεν με φαντάζονται αυτοί που με μισούν...

Westlife-I get weak

Τραγούδι των Westlife εδώ;  Τραγούδι των Westlife εγώ; Φαίνεται πως η εκδίκηση είναι πιάτο κρύο, Danauba m, και να που ο δάσκαλος πήρε το μάθημά του. Δημοσιεύεται, λοιπόν, επειδή με έκανε...  "να κοιμηθώ στο πάτωμα, να κλείσω και τα μάτια, γιατί υπάρχουν κι άτομα που γίνονται, που γίνονται... κομμάτια..." . Σ' ευχαριστώ!

I Get Weak 

My love
My heart
Oh bruised and broken all alone
When we're apart I die inside
Oh this room is like a battlefield of love tonight

I know I should be stronger but I lose all control
Fighting with myself tryin'a hide what
You don't know

Chorus
But I get weak
I'm giving it all away
I know it's not wise to leave myself so open but
All the rules get broken in your eyes
I give it all up to you
And everything that's been keeping me together
Brings me to my knees
I get weak

One look one touch
Oh I'm helplessly pretending
You don't mean that much
It gets so hard
The waiting here forever with this shattered heart

Lying to myself tryin'a act like I don't care
The way it's killing me every time
That you're not there

Coz I get weak
I'm giving it all away
I know it's not wise to leave myself so open but
All the rules get broken in your eyes
I give it all up to you
And everything that's been keeping me together
Brings me to my knees
I get weak

I get weak
And all the walls I've been building up
Crack and then break when you're around
I get weak
Nothing I do to fight it matter now


But I get weak
I'm giving it all away
I know it's not wise to leave myself so open but
All the rules get broken in your eyes
I give it all up to you
And everything that's been keeping me together
Brings me to my knees
I get weak

I get weak, I get weak
And all the rules get broken in your eyes
I give it all up to you
And everything that's been keeping me together
Brings me to knees
I get weak

Grenade

Cause what you don’t understand
Is

I’d catch a grenade for you
Throw my hand on the blade for you
I’d jump in front of a train for you
You know I’d do anything for you

I would go through all this pain
Take a bullet straight through my brain
Yes, I would die for you, baby
But you won’t do the same...

Τ 1-152

Ίσως πια δεν το βλέπει κανείς, αλλά ας μην αφήνουμε στη μέση ό,τι ξεκινήσαμε. Άλλωστε κι ο Αχιλλέας συνέχισε μπροστά, παρά τη γνώση του επικείμενου θανάτου του. "Ξεπέρασε" και τη Βρισηίδα.... (κι ας έκανε η Αλεξία την ερώτηση-μαχαίρι: "Την αγαπάει ακόμα, όμως, ε;". Τι σημασία έχει;)
Ολίγα σχόλια λοιπόν...

Εκδ. Βολονάκη

Και "προχωρημένα" κείμενα από το "Βιβλίο του Καθηγητή":

Οι μέρες / Over the hill...

Οι μέρες...

Η μέρα που δεν θα έχει "καλημέρα" με τον ήχο της φωνής μου θα είναι -ξέρω-
μια καλύτερη μέρα
Η μέρα που δε θα χρειάζεται να με αποφεύγεις θα είναι -ξέρω-
μια γελαστή μέρα
Η μέρα που δεν θα νιώθεις το βλέμμα μου πάνω σου θα είναι -ξέρω-
μια ελεύθερη μέρα
Η μέρα που δεν θα με ξαναδείς θα είναι -ξέρω-

μια χαρούμενη μέρα

Η μέρα χωρίς Εσένα θα είναι - δεν θέλω να ξέρω-
μια νύχτα χωρίς ξημέρωμα.

Monika - Over The Hill 

Why?
Tell me, why?
You don't call me anymore
Don't you want me anymore?

Black
It's all black
It's the colour of my heart
It's the colour of my eyes

But I'm here
Yes I'm here
Everybody seems to mean so much
Everybody seems to think I'm fine

Late
It's too late
I am punishing myself
By admitting it's too late

Laugh
You may laugh
You can laugh at me for days
You may spit me if you want

But I'm here
I'm still here
Everybody seems to mean so much
Everybody seems to think I'm fine

Look at me
There were more to see
There were more to be proud of...

Πριν το τέλος... Β. Παπακωνσταντίνου

Είναι κάποια τραγούδια που μας σημαδεύουν. Ίσως επειδή τα πρωτο-ακούσαμε σε παιδική ηλικία.
Μοιράζομαι ένα από τα πιο αγαπημένα μου και το αφιερώνω σε ktrnaki k evula! (γιατί εσείς θα πετάξετε μακριά κι εγώ "θα ζω για πάντα εδώ" - και σήμερα με πείσατε πως έχει κι αυτό μια αξία... <3)

Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Μουσική: Lucio Battisti
Πρώτη εκτέλεση: Βασίλης Παπακωνσταντίνου

Το τρενάκι γυρνούσε φωτισμένο και αχνό στον αέρα
κάτω η θάλασσα μ' ένα καράβι το φεγγάρι πιο πέρα
σε θυμάμαι συχνά που φορούσες ένα άσπρο φουστάνι
σε κρατούσα απ'το χέρι ότι ζούμε μου λες δεν μου φτάνει

Στα τραγούδια που λέγαμε οι δυο μας οι φωνές χαμηλώσαν
χαραγμένη καρδιά στο παγκάκι που μετά την προδώσαν

μια φορά μου 'χες πει δεν μπορεί θα το νιώσανε κι άλλοι
πριν το τέλος πως μοιάζει η σιωπή σαν αγάπη μεγάλη

Κι εγώ που ζω για πάντα εδώ κι όλο φεύγω το τέλος πριν να δω
κάθε νύχτα που περνάει γυρίζω ξανά σκοτάδι γίνομαι και παραδίνομαι
στο ρυθμό σου που καίει ακόμα αυτό το σώμα που μένει χρόνια χωρίς σκιά
κάθε νύχτα που περνάει σαν ταινία κι ό,τι ζήσαμε προβάλλεται με φόντο την πλατεία

Κάθε νύχτα που περνάει πάντα εδώ
Κι όλο φεύγω πριν μείνουμε μόνοι το τέλος μη δω

Σιδερένια η σκάλα και μου 'λεγες θα μείνουμε λίγοι
πήρε η νύχτα να πέφτει βαθιά κι ο αέρας με πνίγει
Μηχανές ξεχασμένες κι αδέσποτες στο δρόμου τη σκόνη
Σκέψου να ΄ταν το πάτωμα ασπρόμαυρο και να 'σου το πιόνι
μια φορά μου 'χες πει δεν μπορεί θα το νιώσανε κι άλλοι
πριν το τέλος πως μοιάζει η σιωπή σαν αγάπη μεγάλη

Κι εγώ που ζω για πάντα εδώ κι όλο φεύγω το τέλος πριν να δω
κάθε νύχτα που περνάει γυρίζω ξανά σκοτάδι γίνομαι και παραδίνομαι
στο ρυθμό σου που καίει ακόμα αυτό το σώμα που μένει χρόνια χωρίς σκιά
κάθε νύχτα που περνάει σαν ταινία κι ό,τι ζήσαμε προβάλλεται με φόντο την πλατεία

Κάθε νύχτα που περνάει πάντα εδώ
Κι όλο φεύγω πριν μείνουμε μόνοι το τέλος μη δω

Written in the stars-Υπάρχουνε στιγμές (copy/paste a la greca)

Υπάρχουνε κλεψιές που δεν μπορώ / θα σχολιάζω εδώ...

Τέλος πάντων... Μας αρέσουν και τα δυο...

(άλλωστε το "ελληνικό" μπορεί να το καταλαβαίνει καλύτερα...)

To post αφιερωμένο στην Evangeline για τo συννεφιασμένο εκείνο μεσημέρι που με έκανε να τραγουδάω στις εξέδρες και να χαρώ, έστω και για λίγο... (ksz, thx & soz... I know: nvr agn!)

Τα άλογα του Αχιλλέως, Κ.Π. ΚΑΒΑΦΗΣ

Σας το διάβασα με αφορμή το τέλος της "Π" και απάντησα με συναισθηματική φόρτιση στο "πείραγμα" του Φοίβου για τον Καβάφη. Έκρηξη που δικαιολογείται, εν μέρει γιατί ο συμπατριώτης μου (Αλεξανδρινός) κατέχει στην καρδιά μου το θρόνο της ποίησης και εν μέρει επειδή ένιωσα πως κατασυκοφαντείται - για άλλη μια φορά. Κι είναι η συκοφαντία το πιο ύπουλο όπλο του δειλού (η λάσπη θα στεγνώσει κι εγώ θα τιναχτώ. Τη σκόνη και τις αράχνες απ' την καρδιά σου να δω μόνο πώς θα διώξεις... Χ.Ν.)

Σας είπα από μνήμης και λίγο από το "Όσο μπορείς". Ακολουθούν και τα δύο, με την ευχή κάποτε στη ζωή σας να συναντήσετε το μεγάλο Αλεξανδρινό...

Τα άλογα του Αχιλλέως

Τον Πάτροκλο σαν είδαν σκοτωμένο,
που ήταν τόσο ανδρείος, και δυνατός, και νέος,
άρχισαν τ' άλογα να κλαίνε του Αχιλλέως·
η φύσις των η αθάνατη αγανακτούσε
για του θανάτου αυτό το έργον που θωρούσε.

Τίναζαν τα κεφάλια των και τες μακρυές χαίτες κουνούσαν,
την γη χτυπούσαν με τα πόδια, και θρηνούσαν
τον Πάτροκλο που ενοιώθανε άψυχο -αφανισμένο-
μιά σάρκα τώρα ποταπή -το πνεύμα του χαμένο-
ανυπεράσπιστο -χωρίς πνοή-
εις το μεγάλο Τίποτε επιστραμένο απ' την ζωή.

Τα δάκρυα είδε ο Ζεύς των αθανάτων
αλόγων και λυπήθη. «Στου Πηλέως τον γάμο»
είπε «δεν έπρεπ' έτσι άσκεπτα να κάμω·
καλύτερα να μην σας δίναμε άλογά μου
δυστυχισμένα! Τι γυρεύατ' εκεί χάμου
στην άθλια ανθρωπότητα πούναι το παίγνιον της μοίρας.

Σεις που ουδέ ο θάνατος φυλάγει, ουδέ το γήρας
πρόσκαιρες συμφορές σας τυραννούν. Στα βάσανά των
σας έμπλεξαν οι άνθρωποι». -Όμως τα δάκρυά των
για του θανάτου την παντοτεινή
την συμφοράν εχύνανε τα δυό τα ζώα τα ευγενή.

Όσο μπορείς

Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.
Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ' εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ως που να γίνει σα μια ξένη φορτική.

Τριτόκλιτα επίθετα

(Συμπληρωματικά σε όσα είπαμε στην τάξη, κάποιες μαζεμένες παρατηρήσεις. Ελπίζω να βοηθήσουν.)

ΓΕΝΙΚΕΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ ΣΤΑ ΤΡΙΤΟΚΛΙΤΑ ΕΠΙΘΕΤΑ

Σε όλα τα τριτόκλιτα τρικατάληκτα επίθετα το θηλυκό γένος:

• Λήγει σε –α βραχύχρονο:
π.χ. ὁ βαθύς, ἡ βαθεῖα, ὁ πᾶς, ἡ πᾶσα, ὁ ἐκών, ἡ ἐκοῦσα, ὁ μέλας, ἡ μέλαινα
• Στη γενική του πληθυντικού τονίζεται πάντοτε στη λήγουσα:
π.χ. τῶν βαθειῶν, τῶν πασῶν, τῶν ἑκουσῶν, τῶν μελαινῶν

---------------------------------------------------------------------------
Τα τριτόκλιτα επίθετα σε –υς, -εια, -υ:

1. στο αρσενικό και στο ουδέτερο είναι:
   
   γενικώς οξύτονα: βαθύς, βαρύς, βραδύς, γλυκύς, δασύς, εὐθύς, εὐρύς, ἡδύς, θρασύς, ὀξύς, παχύς, ταχύς, τραχύς, κ.α,
   βαρύτονα είναι μόνο το θῆλυς, θήλεια, θῆλυ και το ἥμισυς, ἡμίσεια, ἥμισυ (τοῦ ἡμίσεος, της ἡμισείας, τοῦ ἠμίσεος)
   
2. παρουσιάζονται με δυο θέματα:
   
   το ένα σε –υ, από το οποίο σχηματίζονται η ονομαστική, η αιτιατική και η κλητική του ενικού του αρσενικού και του ουδετέρου, και το άλλο σε –ε, από το οποίο σχηματίζονται όλες οι άλλες πτώσεις και των τριών γενών.
   
3. συναιρούν το χαρακτήρα -ε- με το ακόλουθο –ε- ή -ι- σε –ει-,
   το ἥμισυς συναιρεί πολλές φορές και το -ε- με το –α στο τέλος του ουδετέρου και σχηματίζει και δεύτερο τύπο σε –η: τὰ ἡμίσεα και τὰ ἡμίση.
   
4. την κλητική του ενικού του αρσενικού τη σχηματίζουν χωρίς κατάληξη –ς
   
   π.χ. (ὦ) βαθύ, (ὦ) ταχύ, (ὦ) θῆλυ, (ὦ) ἥμισυ
   
5. την αιτιατική του πληθυντικού τη σχηματίζουν όμοια με την ονομαστική
   
   π.χ. τοὺς βαθεῖς, τοὺς ταχεῖς

--------------------------------------------------------------
Τα σύνθετα σε –ων, -ον, (γεν. –ονος) στη κλητική του ενικού του αρσενικού και του θηλυκού και στην ονομαστική, αιτιατική και κλητική του ενικού του ουδετέρου ανεβάζουν το τόνο, όχι όμως πιο πάνω από την τελευταία συλλαβή του α΄ συνθετικού:

π.χ. ὁ, ἡ εὐδαίμων, (ὦ) εὔδαιμον - τὸ εὔδαιμον,
ὁ, ἡ εὔγνώμων, (ὦ) εὔγνωμον - τὸ εὔγνωμον,
ὁ, ἡ μεγαλοπράγμων, (ὦ) μεγαλόπραγμον - τὸ μεγαλόπραγμον
αλλά: μεγαλόφρων, (ὦ) μεγαλόφρον – τὸ μεγαλόφρον


Τα δικατάληκτα ενρινόληκτα επίθετα της γ΄ κλίσης έχουν τη κλητική του ενικού όμοια με το αρχικό θέμα: (ὦ) ἐλεῆμον, (ὦ) ἄρρεν


-----------------------------------------------------------------------
Τα σιγμόληκτα επίθετα της γ΄ κλίσης σε -ης, -ες έχουν θέμα σε -εσ-. Στα επίθετα αυτά:

α) η ονομαστική του ενικού του αρσενικού και του θηλυκού γένους σχηματίζεται χωρίς κατάληξη, αλλά το βραχύχρονο φωνήεν -ε- που είναι πριν από το χαρακτήρα εκτείνεται σε -η-. Όλες οι άλλες πτώσεις και των τριων γενών σχηματίζονται από το θέμα -εσ-, αλλά ο χαρακτήρας -σ- ανάμεσα στα δυο φωνήεντα αποβάλλεται, και έτσι τα δυο αυτά φωνήεντα συναιρούνται.

β) η κλητική του ενικού του αρσενικού και του θηλυκού γένους, καθώς και η ονομαστική, η αιτιατική και η κλητική του ενικού του ουδετέρου γένους είναι ίδιες με το θέμα (χωρίς κατάληξη)

π.χ. (ὦ) ἀληθές, τὸ ἀληθές, τὸ ἀληθές, (ὦ) ἀληθές




Τα βαρύτονα σιγμόληκτα επίθετα της γ΄ κλίσης σε -ης, -ες:

α) αν είναι υπερδισύλλαβα ανεβάζουν τον τόνο στην κλητική του ενικού αριθμού του αρσενικού και του θηλυκού γένους και στην ονομαστική, αιτιατική και κλητική του ενικού αριθμού του ουδετέρου γένους:

π.χ. ὁ, ἡ συνήθης, (ὦ) σύνηθες - τὸ σύνηθες,
ὁ, ἡ αὐθάδης, (ὦ) αὔθαδες - τὸ αὔθαδες

Εξαίρεση αποτελούν όσα λήγουν σε -ώδης, -ώλης, -ήρης και κλίνονται κανονικά:

π.χ. ὁ, ἡ εὐώδης, (ὦ) εὐῶδες, τὸ εὐῶδες,
ὁ, ἡ ἐξώλης, (ὦ) ἐξῶλες, τὸ ἐξῶλες,
ὁ, ἡ ποδήρης, (ὦ) ποδῆρες, τὸ ποδῆρες

β) στη γενική του πληθυντικού τονίζονται στην παραλήγουσα αντίθετα με τον κανόνα από αναλογία προς τη γενική του ενικού:

π.χ. τῶν συνήθων (όπως τοῦ συνήθους),
τῶν πλήρων (όπως τοῦ πλήρους ),
τῶν εὐώδων (όπως τοῦ εὐώδους)

H ΑΛΩΣΗ ΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗΣ 1453

Το αφιέρωμα του National Geographic

---------------------------------------------------------------------
Από το αφιέρωμα της εφημερίδας "ΤΟ ΒΗΜΑ"
AΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΖΕΝΑΚΟΣ | ΤΟ ΒΗΜΑ, Κυριακή 25 Μαΐου 2003

 

H MAXH
Την Πέμπτη 29 Μαΐου 2003 συμπληρώνονται 550 χρόνια από εκείνη την Τρίτη όπου η Κωνσταντινούπολη έπεσε στα χέρια των Τούρκων.
Για την επιβίωσή της η Κωνσταντινούπολη πάλεψε θαρραλέα αλλά η μοίρα της είχε ήδη προδιαγραφεί 249 χρόνια πριν, όταν την είχαν κουρσέψει οι Σταυροφόροι και οι Ενετοί της χριστιανικής Δύσης (βλ. τεύχος 11, 4.5.03). Το βυζαντινό κράτος διασπάστηκε τότε σε τρία μέρη: στην Αυτοκρατορία της Νικαίας, στο Δεσποτάτο της Ηπείρου και στην Αυτοκρατορία της Τραπεζούντας. Ετσι, όταν το 1259 ο Μιχαήλ Παλαιολόγος, σφετεριστής του αυτοκρατορικού θρόνου της Νικαίας, κατόρθωσε με τη βοήθεια των Γενουατών να διώξει τους Ενετούς από την Κωνσταντινούπολη και μετά από δύο χρόνια, το 1261, να στεφθεί ο ίδιος αυτοκράτορας του Βυζαντίου, ως Μιχαήλ H' ο Ελευθερωτής, η αυτοκρατορία ήταν πλέον διαμελισμένη και συρρικνωμένη και η Βασιλεύουσα λεηλατημένη και πάμπτωχη. Ο Μιχαήλ H', για να ανταμείψει τους Γενουάτες για τις υπηρεσίες τους, τους παραχώρησε τον Γαλατά. Οι ηγεμόνες της Ηπείρου και της Τραπεζούντας αρνήθηκαν να αναγνωρίσουν τον Μιχαήλ ως αυτοκράτορα.
Τα άλλοτε πλούσια βυζαντινά λιμάνια και αστικά κέντρα τα κατείχαν Φράγκοι, και στη Μικρά Ασία οι Τούρκοι γίνονταν όλο και πιο απειλητικοί. Το εσωτερικό της αυτοκρατορίας σπαρασσόταν από εμφύλιες διαμάχες. H αδυναμία - και πολλές φορές η αμέλεια - των αυτοκρατόρων να προφυλάξουν τα ανατολικά σύνορα από την επέλαση των Οθωμανών στέρησε το Βυζάντιο από τους πλούσιους σιτοβολώνες της Μικράς Ασίας και από τη δυνατότητα στρατολόγησης ανδρών. Ετσι, ταλανισμένη από εμφυλίους πολέμους, από την πανώλη του 1347 που εξόντωσε πάνω από το ένα τρίτο του πληθυσμού της, έχοντας χάσει όλες σχεδόν τις κτήσεις της (ακόμη και τη Θεσσαλονίκη), με μόνο το Δεσποτάτο του Μορέως να επιβιώνει και να ανθεί πνευματικά κα πολιτιστικά, και με τον κλοιό των Τούρκων να σφίγγει αδιάκοπα γύρω της, η Κωνσταντινούπολη στις αρχές του 15ου αιώνα ήταν πλέον μια πόλη-κράτος και όχι πρωτεύουσα αυτοκρατορίας. H μοναδική ελπίδα της ήταν η Δύση.
Ενωτικοί και ανθενωτικοί


H Δύση ωστόσο, με επικεφαλής τον πάπα, για να προσφέρει βοήθεια απαιτούσε την ένωση των δύο Εκκλησιών, με τους δικούς της όρους φυσικά. Οι προσπάθειες για την ένωση της Ορθόδοξης και της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας είχαν ξεκινήσει σχεδόν αμέσως μετά το Σχίσμα τού 1054. Πριν από την άλωση του 1204 είχαν γίνει γύρω στις τριάντα προσεγγίσεις και συμβούλια. Μετά το 1204 έγιναν τρεις ακόμη προσπάθειες προσέγγισης των δύο Εκκλησιών: H πρώτη επιβλήθηκε βίαια από τους φράγκους κατακτητές στους υπόδουλους Βυζαντινούς. H δεύτερη είχε τη μορφή περισσότερο πολιτικής παρά θρησκευτικής προσέγγισης Ανατολής - Δύσης με πρωτεργάτες τον αυτοκράτορα Μιχαήλ H' και τον πάπα Γρηγόριο I' (Σύνοδος της Λυών, 1274). Τέλος, η τρίτη ξεκίνησε στη Φεράρα το 1438 και ολοκληρώθηκε στη Φλωρεντία έναν χρόνο αργότερα με την υπογραφή της συμφωνίας της Ενωσης.
Ο απελπισμένος για βοήθεια αυτοκράτορας Ιωάννης H', μαζί με τον πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Ιωσήφ και μεγάλη αντιπροσωπεία κληρικών και διανοητών της Ορθοδοξίας, είχε φθάσει στη Φεράρα αποφασισμένος να κάνει οποιεσδήποτε παραχωρήσεις προκειμένου να του παρασχεθεί η πολυπόθητη στρατιωτική αρωγή ώστε να μπορέσει να αντιμετωπίσει την τουρκική απειλή. Στο μεταξύ όμως ο Ιωσήφ πέθανε και έτσι το πρωτόκολλο της Ενωσης δεν έφερε την υπογραφή πατριάρχη της Κωνσταντινούπολης. Τα υπόλοιπα μέλη της ορθόδοξης αντιπροσωπείας υπέγραψαν, εκτός από ένα, τον Μάρκο Ευγενικό, ο οποίος, ως επικεφαλής των ανθενωτικών, αντέκρουσε τα επιχειρήματα του επικεφαλής των ενωτικών Βησσαρίωνος, επισκόπου Νικαίας.
Ωστόσο, αν οι καιροί, σύμφωνα με την άποψη του αυτοκράτορα και των υψηλά ισταμένων κληρικών και πολιτικών, απαιτούσαν την ένωση των δύο Εκκλησιών, ο ορθόδοξος κλήρος στη συντριπτική πλειονότητά του και σύσσωμος ο λαός ήταν αντίθετοι με αυτήν. Οσοι τάχθηκαν υπέρ της Ενωσης αντιμετώπισαν τη λαϊκή οργή. Ο νέος πατριάρχης Γρηγόριος Μάμμας δεν έγινε ποτέ αποδεκτός από το ποίμνιό του. Ο λαός θεωρούσε πνευματικό του ηγέτη τον Μάρκο Ευγενικό και μετά τον θάνατό του τον φιλόσοφο Γεώργιο Σχολάριο, ο οποίος, μολονότι στη Φλωρεντία είχε ταχθεί υπέρ της Ενωσης, επιστρέφοντας στην Κωνσταντινούπολη άλλαξε γνώμη και μετανοημένος έγινε μοναχός με το όνομα Γεννάδιος και πύρινος υπερασπιστής της καθαρής πίστης.
Κληρονομιά ένα συλλείτουργο
Προτού κατορθώσει να διοργανώσει το συλλείτουργο ορθοδόξων και ρωμαιοκαθολικών στον ναό της Αγίας Σοφίας, όπως προέβλεπε η Ενωση, ο Ιωάννης H' πέθανε άτεκνος στις 31 Οκτωβρίου του 1448. Αυτοκράτορας εξελέγη ο αδελφός του Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, Δεσπότης του Μορέως. H στέψη του Κωνσταντίνου IA' έγινε στον Μυστρά από τον τοπικό μητροπολίτη και όχι στην Κωνσταντινούπολη από τον πατριάρχη. Ο λόγος ήταν ότι, αν η στέψη γινόταν από τον ενωτικό πατριάρχη Γρηγόριο Μάμμα - ο οποίος τελικά αυτοεξορίστηκε στη Ρώμη -, θα ήταν πρόκληση στο λαϊκό αίσθημα και θα μπορούσαν να ξεσπάσουν ταραχές.
Ο νέος αυτοκράτορας έφθασε στην πρωτεύουσά του στις 12 Μαρτίου 1449 και έγινε δεκτός με ειλικρινή αισθήματα αγάπης από τον λαό του. Ο Κωνσταντίνος χρειαζόταν αυτή την αγάπη γιατί ήλπιζε ότι θα τον βοηθούσε να πείσει κλήρο και λαό για την αναγκαιότητα της Ενωσης και ότι έτσι θα κατόρθωνε να φανεί συνεπής προς τις υποχρεώσεις που είχε αναλάβει ο εκλιπών αδελφός του απέναντι στον πάπα της Ρώμης. H κληρονομιά του συλλείτουργου τον βάραινε. Γι' αυτό φρόντισε να πλαισιωθεί από ανθρώπους και των δύο τάσεων: Αρχιναύαρχο και Μέγα Δούκα όρισε τον Λουκά Νοταρά, ο οποίος ανήκε στους ανθενωτικούς και, μολονότι δεν ήταν ιδιαίτερα φανατικός, πίστευε, όπως λέγεται, ότι «κρειττότερόν εστιν ειδέναι εν μέση τη πόλει φακιόλιον βασιλεύον Τούρκων ή καλύπτραν λατινικήν». Στρατοπεδάρχης έγινε ο Ιωάννης Καντακουζηνός, θερμός υποστηρικτής της Ενωσης. Ο Πρωτομάστωρ Δημήτριος Καντακουζηνός και ο Μέγας Λογοθέτης Μετοχίτης ήταν μάλλον ενάντιοι στην Ενωση αλλά θα συμφωνούσαν με ό,τι αποφάσιζε ο αυτοκράτορας. Το ίδιο και ο πιστός του φίλος και γραμματέας (και μετέπειτα ιστορικός της Αλωσης) Γεώργιος Φραντζής (ή Σφραντζής).
Σύντομη ειρήνη


Μόλις ανέλαβε τα καινούργια του καθήκοντα ο Κωνσταντίνος φρόντισε να στείλει πρεσβευτές στον σουλτάνο Μουράτ B' και να ζητήσει συνθήκη ειρήνης. Ο Μουράτ αναγνώρισε τον νέο αυτοκράτορα και συμφώνησε για την ειρήνη.
Δύο χρόνια αργότερα ο Μουράτ πέθανε, και στον θρόνο της οθωμανικής αυτοκρατορίας ανέβηκε ο 19χρονος γιος του Μωάμεθ B', ο οποίος έσπευσε να διαβεβαιώσει τους ηγεμόνες της Δύσης για τις ειρηνικές του προθέσεις. Ο νέος σουλτάνος μάλιστα ορκίστηκε στο Κοράνι ότι θα σεβόταν την ακεραιότητα της βυζαντινής επικράτειας και ανανέωσε την υποχρέωση του πατέρα του προς τον αυτοκράτορα να καταβάλλει κάθε χρόνο το ποσόν των 300.000 άσπρων από τις προσόδους των ελληνικών πόλεων της κοιλάδας του Στρυμόνα που ανήκαν νομικά στον πρίγκιπα Ορχάν, μακρινό εξάδελφο του Μωάμεθ και κατευθείαν απόγονο του ιδρυτή του οθωμανικού κράτους Οσμάν, άρα διεκδικητή του οθωμανικού θρόνου, ο οποίος διατελούσε υπό τιμητική κράτηση στην Κωνσταντινούπολη.
H απειλή εναντίον της Κωνσταντινούπολης φάνηκε να απομακρύνεται. Ακόμη και ο πάπας θεώρησε εντελώς ακίνδυνο αυτό το παιδάριο. Οταν όμως ο Κωνσταντίνος έστειλε αντιπροσώπους του στην Αδριανούπολη, πρωτεύουσα τότε της οθωμανικής επικράτειας, να ζητήσουν τα χρήματα του Ορχάν, λέγοντας μάλιστα ότι θα έπρεπε να γίνει και κάποια αύξηση στο ποσόν, ο Μωάμεθ θύμωσε και αντί άλλης απαντήσεως έδιωξε τους έλληνες κατοίκους από τις πόλεις της κοιλάδας του Στρυμόνα. H απαίτηση του αυτοκράτορα έδωσε στον Μωάμεθ την αφορμή που ζητούσε για να απαλλαγεί από τον όρκο του.
Ξεκάθαρες προθέσεις
Τον χειμώνα του 1451 ο Μωάμεθ άρχισε να ανεγείρει στην ευρωπαϊκή ακτή του Βοσπόρου, σε έδαφος το οποίο τυπικά εξακολουθούσε να είναι βυζαντινό, το κάστρο Μπογάζ Κεσέν («ο κόφτης των Στενών» στα τουρκικά), το σημερινό Ρούμελη Χισάρ, ακριβώς απέναντι από το κάστρο Αναντολού Χισάρ.
Δεν υπήρχε πλέον αμφιβολία ότι ο Μωάμεθ ετοιμαζόταν να εξουδετερώσει την Κωνσταντινούπολη, η οποία εξακολουθούσε να στέκεται σφήνα ανάμεσα στις ασιατικές και στις ευρωπαϊκές κτήσεις της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Το Μπογάζ Κεσέν ολοκληρώθηκε στα τέλη Αυγούστου του 1452 και ο Μωάμεθ, αφού το επιθεώρησε και έδωσε εντολή να βυθίζεται κάθε πλοίο το οποίο θα αρνιόταν να σταματήσει για έλεγχο, έφθασε ως τα τείχη της Κωνσταντινούπολης και μελέτησε τις οχυρώσεις επί τρεις ημέρες.
Οι προθέσεις του Μωάμεθ ήταν πλέον ξεκάθαρες. Αφού κατέλαβε τα απομεινάρια των βυζαντινών κτήσεων στον Εύξεινο Πόντο και στην Προποντίδα, άρχισε να ναυπηγεί έναν τρομερό στόλο, ο οποίος δεν υπήρχε ως τότε στις δυνάμεις του. Τον Μάρτιο του 1453 συγκεντρώθηκαν στην Καλλίπολη γύρω στα 150 πλήρως εξοπλισμένα πολεμικά πλοία, εκτός από τα καΐκια που χρησίμευαν για τη μεταφορά μηνυμάτων, με ναύαρχο τον βουλγαρικής καταγωγής εξωμότη Σουλεϊμάν Μπαλτόγλου.
Παράλληλα στη Θράκη ο Μωάμεθ συγκέντρωνε τον στρατό του. Με τους πιο συντηρητικούς υπολογισμούς, ο στρατός του Μωάμεθ θα πρέπει να έφθανε τις 100.000 άνδρες: 80.000 τακτικούς, με τα επίλεκτα συντάγματα των γενιτσάρων του, 20.000 ατάκτους και αρκετές χιλιάδες βοηθητικούς και μη μάχιμους για τις διάφορες δουλειές.
H μεγαλύτερη ωστόσο απειλή για τα τείχη της Κωνσταντινούπολης ήταν τα κανόνια του τουρκικού πυροβολικού. Ο Μωάμεθ είχε προσλάβει τον Ουρβανό, ούγγρο μηχανικό ο οποίος είχε επιδιώξει προηγουμένως να προσφέρει τις γνώσεις του στον Κωνσταντίνο αλλά αυτός ούτε τα χρήματα που του είχε ζητήσει ο Ουρβανός διέθετε ούτε τα υλικά που χρειάζονταν για να κατασκευαστούν κανόνια. Ετσι ο Ουρβανός πήγε στον Μωάμεθ και του είπε ότι ήταν σε θέση να του φτιάξει ένα κανόνι που θα μπορούσε να γκρεμίσει ακόμη και τα τείχη της Βαβυλώνας. Ο Μωάμεθ τον πήρε αμέσως στην υπηρεσία του, του έδωσε τέσσερις φορές περισσότερα χρήματα από όσα ζήτησε και τον έστρωσε στη δουλειά. Ο Ουρβανός κατασκεύασε πολλά κανόνια αλλά το αριστούργημά του ήταν ένα κανόνι που το πάχος του μπρούντζου του ήταν 20 εκατοστά, το μήκος της κάννης του οκτώ μέτρα και μπορούσε να εκτοξεύσει βλήμα βάρους περίπου 300 κιλών σε απόσταση 1.500 μέτρων.
Προετοιμασίες για την άμυνα


Ολα αυτά τα μάθαιναν φυσικά στην Κωνσταντινούπολη και ο αυτοκράτορας προσπαθούσε να οργανώσει όσο μπορούσε καλύτερα την άμυνα της πόλης περιμένοντας τη βοήθεια που του είχε υποσχεθεί ο πάπας. Στο μεταξύ η Δύση είχε αλλάξει γνώμη για τον Μωάμεθ, ο οποίος τον Νοέμβριο του 1452 δεν δίστασε όχι μόνο να βυθίσει ένα ενετικό πλοίο που κατέπλεε από τον Εύξεινο Πόντο και δεν σταμάτησε για έλεγχο, αλλά αποκεφάλισε και όλο το πλήρωμά του και τον πλοίαρχό του τον θανάτωσε με ανασκολοπισμό. Ωστόσο η πολυπόθητη βοήθεια προς τους Βυζαντινούς καθυστερούσε.
Ως απόδειξη καλής θέλησης προς τους ρωμαιοκαθολικούς, στις 12 Δεκεμβρίου του 1452 ο αυτοκράτορας οργάνωσε επιτέλους το περίφημο συλλείτουργο στην Αγία Σοφία, όπου μνημονεύτηκαν ο πάπας και ο απών πατριάρχης Μάμμας και αναγνώστηκαν οι όροι της συμφωνίας της Φλωρεντίας. H ένωση των δύο Εκκλησιών είχε τυπικά επιτευχθεί αλλά η βοήθεια από τη Δύση δεν ερχόταν.
Αν όμως οι κυβερνήσεις των χωρών της Δυτικής Ευρώπης αγνοούσαν τις απελπισμένες εκκλήσεις των παγιδευμένων Βυζαντινών, υπήρξαν μερικοί εθελοντές που πρόσφεραν τις υπηρεσίες τους στον αυτοκράτορα για τη σωτηρία των χριστιανών της Βασιλεύουσας. H ενετική παροικία της Κωνσταντινούπολης διέθεσε στον αυτοκράτορα όλους τους μάχιμους άνδρες της και όλα της τα πλοία που βρίσκονταν αγκυροβολημένα στον Κεράτιο Κόλπο, τα οποία μετατράπηκαν σε πολεμικά. Επίσης διάφοροι θαρραλέοι Γενουάτες τέθηκαν υπό τις διαταγές του Ιωάννη Ιουστινιάνη Λόνγκο, διάσημου υπερασπιστή οχυρωμένων πόλεων, ο οποίος κατέφθασε τον Ιανουάριο του 1453 στην Πόλη φέρνοντας μαζί του 700 καλά εξοπλισμένους στρατιώτες. Επιπλέον υπήρχαν και μερικοί Ισπανοί και Κρητικοί. Ακόμη και ο πρίγκιπας Ορχάν αποφάσισε να πολεμήσει εναντίον τον ομοφύλων του προσφέροντας στον αυτοκράτορα τη δύναμη της προσωπικής του φρουράς και μερικούς μισθοφόρους.
Συνολικά η δύναμη των υπερασπιστών της Πόλης δεν ξεπερνούσε τους 7.000 άνδρες, εκ των οποίων οι 5.000 ήταν Βυζαντινοί και οι άλλες 2.000 διάφοροι αλλοεθνείς εθελοντές. Αλλά η πραγματική άμυνα βασιζόταν στα πανίσχυρα τείχη της πόλης, τα οποία είχαν στο μεταξύ επισκευαστεί, η τάφρος γύρω από το χερσαίο μέρος είχε καθαριστεί και ο Κεράτιος Κόλπος είχε κλείσει με την αλυσίδα του.
H πολιορκία αρχίζει
Τον Μάρτιο του 1453 ο στρατός του Μωάμεθ άρχισε τμηματικά να συγκεντρώνεται έξω από τα τείχη της Κωνσταντινούπολης. Το μεγάλο κανόνι του Ουρβανού, πάνω σε ειδικά φτιαγμένο τροχοφόρο που το έσερναν 60 βόδια, έφθασε και αυτό. Ο Μωάμεθ εμφανίστηκε στις 5 Απριλίου επικεφαλής των 12.000 επιλέκτων γενιτσάρων του και έστησε τη χρυσοκόκκινη σκηνή του στην Κοιλάδα του Λύκου, μερικές εκατοντάδες μέτρα έξω από την πύλη του Αγίου Ρωμανού.
Στο μεταξύ ο τουρκικός στόλος, αφού κατέλαβε τα Πριγκιποννήσια, περιπολούσε τις ακτές της Προποντίδας ώστε να μην μπορεί να πλησιάσει κανένα σκάφος για ανεφοδιασμό της Πόλης.
Στις 6 Απριλίου ο Μωάμεθ, τηρώντας το ισλαμικό τυπικό, έστειλε στην Πόλη μήνυμα λέγοντας ότι αν του παραδινόταν δεν θα πείραζε τους πολίτες της ενώ σε αντίθετη περίπτωση δεν θα έδειχνε τον παραμικρό οίκτο. H απάντηση ήταν αρνητική και η επίθεση των Τούρκων άρχισε αμέσως.
Τα κανόνια του Ουρβανού προξένησαν σοβαρές ζημιές στα τείχη κοντά στη Χαρίσια πύλη, αλλά τη νύχτα οι πολιορκημένοι μπόρεσαν να τα επισκευάσουν ικανοποιητικά.
Οι βομβαρδισμοί συνεχίζονταν με αμείωτη ένταση κάθε μέρα γκρεμίζοντας μεγάλα τμήματα του εξωτερικού τείχους, που οι πολιορκούμενοι τη νύχτα τα επισκεύαζαν όπως μπορούσαν. Εξαλλος ο Μωάμεθ διέταξε τον Ουρβανό να φτιάξει αποτελεσματικότερα κανόνια.
Στόλος μπουνταλάδων
Στο μεταξύ στην Πόλη οι προμήθειες όλο και λιγόστευαν. Το πρωί της Παρασκευής 20 Απριλίου οι σκοποί πάνω στα τείχη προς τη θάλασσα είδαν με αγαλλίαση να πλησιάζουν προς την Προποντίδα τρεις γενοβέζικες γαλέρες που είχε μισθώσει ο πάπας φορτωμένες με όπλα και προμήθειες και ένα μεγάλο βυζαντινό μεταγωγικό με κυβερνήτη τον Φλαντανελά, που είχε σταλεί στη Σικελία για να αγοράσει σιτάρι. Τα πλοία ωστόσο τα είδαν και οι Τούρκοι και αμέσως ο στόλος του Μπαλτόγλου κινήθηκε εναντίον τους.
H ναυμαχία ήταν σίγουρα άνιση. Αλλά οι Γενουάτες και οι Ελληνες ήταν καλύτεροι ναυτικοί από τους Τούρκους και τα πλοία τους πολύ περισσότερο ευέλικτα. Τα τουρκικά πλοία συγκρούονταν μεταξύ τους σπάζοντας τα κουπιά τους. Τελικά, μόλις έπεσε το σούρουπο, τα τέσσερα σωτήρια πλοία γλίστρησαν μέσα στην ασφάλεια του Κερατίου Κόλπου.
Ηταν μια μεγάλη και εμψυχωτική νίκη. Παρά τις απώλειές τους σε έμψυχο υλικό, τα τέσσερα πλοία, εκτός από τις προμήθειες, πρόσθεσαν και μερικούς άνδρες στους υπερασπιστές της Πόλης.
Ο Μωάμεθ όμως εξοργίστηκε πολύ με το πάθημα του στόλου του. Ο άμοιρος Μπαλτόγλου μόλις που γλίτωσε το κεφάλι του, έχασε όμως όχι μόνο τον τίτλο του ναυάρχου αλλά και όλη του την περιουσία.
Πλοία στη στεριά


H αποτυχία αυτή έκανε τον Μωάμεθ να αναζητήσει τρόπο για να εισχωρήσει στον Κεράτιο Κόλπο. Και αφού δεν μπορούσε να σπάσει το φράγμα, ακολούθησε τη συμβουλή ενός ιταλού μηχανικού να μεταφέρει τα πλοία του από την ξηρά. Πράγμα που έκανε, ενώ ταυτόχρονα κρατούσε τους Βυζαντινούς απασχολημένους με τους συνεχείς βομβαρδισμούς στα χερσαία τείχη της Πόλης. Οι χιλιάδες εργάτες που είχε στη διάθεσή του ο σουλτάνος κατασκεύασαν κιλλίβαντες οι οποίοι ποντίστηκαν στη θάλασσα από την πλευρά του Γαλατά, δέθηκαν πάνω τους τα πλοία και μετά τα τράβηξαν με τροχαλίες. Με τον τρόπο αυτόν γύρω στα 70 πλοία μεταφέρθηκαν μέσα στον Κεράτιο Κόλπο.
Στις 22 Απριλίου οι Βυζαντινοί βρέθηκαν προ τετελεσμένου γεγονότος. H απόπειρα του ηρωικού Ενετού Τζιάκομο Κόκο να πυρπολήσει τα τουρκικά πλοία απέτυχε. H εκδίωξη του τουρκικού στόλου από τον Κεράτιο ήταν πλέον αδύνατη.
Ωστόσο ο Μωάμεθ εξακολουθούσε να έχει μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στο πεζικό του παρά στον στόλο του. Οι βομβαρδισμοί των τειχών εντάθηκαν ακόμη περισσότερο. Αλλά η Πόλη άντεχε και ο Σουλτάνος προβληματιζόταν. Ο χαλίφης Χαλίλ Τσανταρλί, τον οποίο ο Μωάμεθ είχε κρατήσει στη θέση του Μεγάλου Βεζίρη παρ' όλο που δεν τον συμπαθούσε, πρότεινε να λύσουν την πολιορκία. Αλλά ο Μωάμεθ προτίμησε την πρόταση σέρβων μηχανικών που υπηρετούσαν στο στράτευμά του, να δοκιμάσουν να μπουν στην Πόλη σκάβοντας υπόγειες σήραγγες. Τότε άρχισε μια άλλου είδους μάχη: οι Τούρκοι έσκαβαν λαγούμια απ' έξω προς τα μέσα και οι υπερασπιστές της Πόλης τα εντόπιζαν και απέκρουαν τους επίδοξους εισβολείς.
Ο Μάιος μπήκε μουντός και βροχερός. H θλιβερή εικόνα της Πόλης γινόταν φρικιαστική με τις προειδοποιήσεις των καλογήρων που περιφέρονταν στους δρόμους φωνάζοντας ότι η καταστροφή επέρχεται εξαιτίας της Ενωσης. Τα παλιά πάθη αναζωπυρώθηκαν: οι Ενετοί μάλωναν με τους Γενουάτες, οι Ελληνες με τους Λατίνους, οι ενωτικοί με τους ανθενωτικούς. Και όλοι μαζί ήλπιζαν στο θαύμα.
Εάλω η Πόλις


Ο Μωάμεθ αποφάσισε να εξαπολύσει την τελική επίθεση στις 29 Μαΐου. Εξι ημέρες πριν, στις 23 Μαΐου, ο σουλτάνος είχε ζητήσει και πάλι από τον αυτοκράτορα να του παραδώσει την Πόλη και ο Κωνσταντίνος απάντησε με τα λόγια που έχει καταγράψει ο Φραντζής: «Το δε την πόλιν σοι δούναι, ούτ' εμόν εστιν ούτ' άλλου των κατοικούντων εν ταύτη. Κοινή γαρ γνώμη πάντες αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν και ου φεισόμεθα της ζωής ημών».
Το βράδυ της 28ης Μαΐου στην Αγία Σοφία ορθόδοξοι και καθολικοί ιερείς φόρεσαν τα επίσημα άμφιά τους και λειτούργησαν από κοινού μπροστά σε ένα ποίμνιο ενωμένο για πρώτη και τελευταία φορά.
H επίθεση άρχισε λίγο μετά τα μεσάνυχτα. Οι Τούρκοι βασίστηκαν στον όγκο των δυνάμεών τους. Οι λιγοστοί υπερασπιστές της πόλης ωστόσο συνέχιζαν να τους αποκρούουν, τόσο που μια κάποια ελπίδα έλαμψε για λίγο. Αλλά σε κάποια στιγμή ο Ιουστινιάνης τραυματίστηκε και ζήτησε από τους άνδρες του να τον μεταφέρουν στο πλοίο του. H γραμμή της άμυνας έσπασε. Ο Κωνσταντίνος τον παρακάλεσε να μη φύγει, μα φαίνεται ότι αυτός την τελευταία στιγμή δείλιασε. Τότε ο τελευταίος βυζαντινός αυτοκράτορας ξήλωσε από τη στολή του τα διακριτικά που μπορούσαν να προδώσουν το αξίωμά του και όρμησε προς τα τείχη. Δεν τον ξαναείδε ποτέ κανείς.
Με το ξημέρωμα ο Μωάμεθ έριξε στη μάχη τους γενιτσάρους του. Τα κανόνια είχαν προξενήσει ένα μεγάλο άνοιγμα στα εξωτερικά τείχη και, όπως λέγεται, μέσα από την πόλη δεν είχαν κλείσει καλά μια μικρή και από χρόνια αχρησιμοποίητη πύλη, την Κερκόπορτα. Τα στίφη των Τούρκων εισόρμησαν και ξεχύθηκαν στα σπλάχνα της Βασιλεύουσας, η οποία παραδόθηκε σε αδυσώπητη λεηλασία, σφαγή και υποδούλωση. Εάλω η Πόλις!