Από τις 25/8 που είμαι στο σχολείο μια ευχή αντηχεί: "Καλή Χρονιά!" και η άλλη που δε μου αρέσει καθόλου: "Καλό χειμώνα" ή, πιο στρογγυλεμένη, "Καλό φθινόπωρο".
Καμιά σχολική χρονιά, όμως, και κανένας "χειμώνας" δε νοείται χωρίς εσάς, τα παιδιά μας. Κι είναι αλήθεια πως, παρά τη "γκρίνια" που με περιμένει ("γιατί είμαι σ' αυτό το τμήμα;" "γιατί δεν έχω - ή έχω - αυτούς τους καθηγητές;"), ανυπομονώ να σας δω. Πιο πολύ βέβαια τα "δικά μου", την "Τρίτη μου", τα τελειόφοιτά μου!
Αλήθεια, πόσο γρήγορα πέρασε ο καιρός... Σαν χτες ήταν που ο "κακός μαύρος καθηγητής φιλολογίας" έμπαινε στην ΣΤ', για να δώσει γνωριμία στα "μικρά του" και, μέχρι να ανοιγοκλείσει τα μάτια του, θα τα αποχαιρετάει στο χορό της αποφοίτησης...
Ξέρω πως αρκετοί από σας θα χαρείτε που θα με δείτε, άλλοι όχι κι άλλοι θα κρυφτείτε (αφού το "ΟΥΦ! Ευτυχώς δεν τον έχουμε!" θα προηγηθεί).
Είχα από το Μάιο αποχαιρετήσει όσους δεν θα είναι μαζί μας. Προστέθηκαν λίγοι ακόμη. Να έχουν καλή τύχη, όλα τα καλά στο δρόμο τους και να ξέρουν πως θα έχουν πάντα την αγάπη μας! Και ποιος ξέρει μπορεί οι δρόμοι μας να ξανανταμώσουν... Είχα αποχαιρετήσει και το "2 μου". Έφυγε κι αυτό. Οριστικά. Τίποτα δεν έμεινε ίδιο. Όπως σας είχα υποσχεθεί. Απλώς κράτησα για πάντα αυτό το α2 και το β2 μέσα μου και - έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα - με κράτησε κι αυτό κι έπειτα έσβησε... (τσααακ στη μέση!)
Τουλάχιστον ελπίζω να χαρούν τα τμήματα που θα με έχουν - εγώ πάντως χαίρομαι και για τα ταξίδια που θα κάνουμε στον ιστορικό χωρο-χρόνο αλλά και για τη βάρκα της λογοτεχνίας και της γλώσσας, με την οποία θα ξανοιχτούμε στα πελάγη των προβληματισμών και των συναισθημάτων. Κι ανυπομονώ να κάνουμε μαζί τον αξεπέραστο Παπαδιαμάντη και τους "χαμένους του Έρωτες"...
Ας πέσω κι εγώ στην παγίδα: ΚΑΛΗ ΣΧΟΛΙΚΗ ΧΡΟΝΙΑ!
Καμιά σχολική χρονιά, όμως, και κανένας "χειμώνας" δε νοείται χωρίς εσάς, τα παιδιά μας. Κι είναι αλήθεια πως, παρά τη "γκρίνια" που με περιμένει ("γιατί είμαι σ' αυτό το τμήμα;" "γιατί δεν έχω - ή έχω - αυτούς τους καθηγητές;"), ανυπομονώ να σας δω. Πιο πολύ βέβαια τα "δικά μου", την "Τρίτη μου", τα τελειόφοιτά μου!
Αλήθεια, πόσο γρήγορα πέρασε ο καιρός... Σαν χτες ήταν που ο "κακός μαύρος καθηγητής φιλολογίας" έμπαινε στην ΣΤ', για να δώσει γνωριμία στα "μικρά του" και, μέχρι να ανοιγοκλείσει τα μάτια του, θα τα αποχαιρετάει στο χορό της αποφοίτησης...
Ξέρω πως αρκετοί από σας θα χαρείτε που θα με δείτε, άλλοι όχι κι άλλοι θα κρυφτείτε (αφού το "ΟΥΦ! Ευτυχώς δεν τον έχουμε!" θα προηγηθεί).
Είχα από το Μάιο αποχαιρετήσει όσους δεν θα είναι μαζί μας. Προστέθηκαν λίγοι ακόμη. Να έχουν καλή τύχη, όλα τα καλά στο δρόμο τους και να ξέρουν πως θα έχουν πάντα την αγάπη μας! Και ποιος ξέρει μπορεί οι δρόμοι μας να ξανανταμώσουν... Είχα αποχαιρετήσει και το "2 μου". Έφυγε κι αυτό. Οριστικά. Τίποτα δεν έμεινε ίδιο. Όπως σας είχα υποσχεθεί. Απλώς κράτησα για πάντα αυτό το α2 και το β2 μέσα μου και - έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα - με κράτησε κι αυτό κι έπειτα έσβησε... (τσααακ στη μέση!)
Τουλάχιστον ελπίζω να χαρούν τα τμήματα που θα με έχουν - εγώ πάντως χαίρομαι και για τα ταξίδια που θα κάνουμε στον ιστορικό χωρο-χρόνο αλλά και για τη βάρκα της λογοτεχνίας και της γλώσσας, με την οποία θα ξανοιχτούμε στα πελάγη των προβληματισμών και των συναισθημάτων. Κι ανυπομονώ να κάνουμε μαζί τον αξεπέραστο Παπαδιαμάντη και τους "χαμένους του Έρωτες"...
Ας πέσω κι εγώ στην παγίδα: ΚΑΛΗ ΣΧΟΛΙΚΗ ΧΡΟΝΙΑ!
See you soon...
ΑπάντησηΔιαγραφή