Πρωτοπόρος, ανιδιοτελής, μοναχικός καβαλάρης στο ατίθασο άτι της ανεξάρτητης από δημόσιες σχέσεις Τέχνης. Συνώνυμος του αυθεντικού γέλιου και της ατόφιας συγκίνησης.
Μα πάνω απ' όλα ΑΝΘΡΩΠΟΣ! Ο δικός μας Άνθρωπος. Εκεί ψηλά θα γελάσουν πολύ! Εμείς που σήμερα κλαίμε - ναι, Θανάση, το κατάφερες κι αυτό - δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ και πάντα θα καταφεύγουμε στο φάρμακο της ψυχής, που μας χάρισες. Και θα νιώθουμε πάντα παιδιά που ξεκαρδίζονται και "κρατάνε την κοιλιά τους" από τα γέλια. Τόσα χρόνια μετά... ακριβώς το ίδιο! Έφυγες, αλλά μας χάρισες το αιώνιο παιδί μέσα μας. Έφυγες, αλλά κέρδισες την αιωνιότητα. Να σου δώσει ο Θεός τόση χαρά εκεί πάνω όση έδωσες και θα δίνεις σε όλους μας. Άλλωστε εσύ ξέρεις: μπορεί να γελάσει με την καρδιά του μόνο όποιος μπορεί να πονέσει πολύ! Κι εσύ πόνεσες τον απλό άνθρωπο, πόνεσες για την αδικία, πόνεσες για την κακία. Σε ευχαριστούμε για όλα!
Υ.Γ. Ας μας επιτρέψεις να σε θεωρούμε λίγο πιο δικό μας, γιατί ήσουν Φαληριώτης, μοναχοπαίδι και γιατί πλήρωσες κι εσύ, όπως κι ο πατέρας σου, τα πολιτικά σου φρονήματα ("διακοπές" στη Μακρόνησο). Καλό ταξίδι!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.